Around the world with Albaworld

De astronaut die de zee dirigeert

Op het dak van de Casino Kursaal in Oostende installeerde de Vlaamse internationaal zeer bekende theatermaker, choreograaf en beeldend kunstenaar Jan Fabre (1958) in 2006 zijn beeld De astronaut die de zee dirigeert.

Hij werd geïnspireerd door Dirk Frimout, de eerste Belg in de ruimte. Het werk is even groot als Frimout, maar niet even zwaar. De oranje geschilderde, bronzen astronaut weegt maar liefst achthonderd kilo. Dirk Frimout zelf vond het een eer dat Fabre hem vroeg model te staan. Het werk is een metafoor, zegt Fabre. Een dirigent die de zee, een natuur- element, probeert te begeleiden.

Kunstcriticus Cees Straus (1946) maakte deze foto tijdens een van zijn vele persreizen. Eerst voor Haarlems dagblad, later voor Trouw en verschillende kunstbladen schreef hij ruim veertig jaar over meer dan duizend tentoonstellingen in tal van musea en galeries. Hij becommentarieerde zo’n beetje alle grote manifestaties op het gebied van oude en moderne kunst. Zoals vanaf de jaren zeventig de Biennale di Venezia en Documenta Kassel.

Tegenwoordig schrijft Cees over architectuur voor het tweemaandelijkse Dakenraad Magazine. Voor een groot aantal kunstenaars maakte hij hun monografieën. Van zijn hand verschenen tentoonstellingscatalogi en boeken over de Hollandse Waterlinie, pop art, Cobra en Rembrandt-etsen voor o.a. Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam, de Hermitage in St.-Petersburg, Museum De Buitenplaats in Eelde en het Rijksmuseum in Amsterdam. Ook schreef hij een uitgebreid artikel over 'Ötzi 2.0' voor het Archeologie Museum Alto Adige in Bolzano.

Cees was jurylid van de Rotterdam Design Prijs en lid van diverse adviesraden op het gebied van kunst en cultuur.
Zijn specialiteiten zijn: alle soorten visuele kunst, incl. oude en moderne kunst, architectuur en cultuurtoerisme. 

Foto: Rob Dijksman

Tien dollar

Ze moet het hebben gevoeld. Bijna op het moment dat de sluiter klikt draait Iliana Barbosa zich om, steekt haar hand uit en roept ten dollar. Dat is een beetje veel van het goede. We maken er 500 Kaapverdische escudos van. Een mooi bedrag voor een foto van een paars afwasteiltje op een eiland waar iedere cent telt.

Foto: Rob Dijksman

Larissa

Op de pier van Santa Maria op het Kaapverdische eiland Sal verveelt Larissa Rocha zich een beetje. Bovendien vangt broer Filipe nauwelijks iets voor de verkoop. Vervelend, want dan hebben ze zelf ’s avonds alleen wat rijst om te eten. Want erg breed hebben de Rochas het niet.

De Zodiac van het zeilschip in de baai levert wat toeristen af. Larissa besluit er met hen een vrolijke dag van te maken. Op blote voeten huppelt ze in haar veel te grote jurkje mee, met dansende, kroesharen staartjes. Probeert wat te praten en als dat niet lukt brengt gebarentaal uitkomst.

Als het groepje gaat lunchen loopt ze mee naar binnen en gaat wat verderop aan een tafeltje zitten. De toeristen bestellen een bordje met pasta voor haar. Dat krijgt ze bijna nooit.

Verlegen genietend eet ze het op.

Foto Rob Dijksman

Barmhartigheid

Het thema van de 7-jaarlijkse Heiligdomsvaart in Maastricht was vorig jaar Barmhartigheid. Centre Céramique en de Maastrichtse fotoclubs haakten in met een fotowedstrijd. Uit de bijna tweehonderd inzendingen werden er vijftig geselecteerd. Een was van Albaworld-fotograaf Rob DIjksman.

Hij zag in Dublin dat de Carol Singers van Loreto een perfecte plek hadden uitgezocht voor het zingen van hun kerstliederen. Pal voor de Food Hall van Marks & Spencer in Grafton Street, de Kalverstraat van de Ierse hoofdstad. Met zijn traditionele Ierse bodhrán trommelt Sean Murphy de maat. Zuster Felicitas draagt ook haar steentje bij voor de homeless, elderly en poor. Haar blauwe collectebus is niet te missen. ‘Vorig jaar hebben we ruim vierhonderd euro opgehaald’, meldt ze tevreden.

Foto: Rob Dijksman

De Reus en de Haas

Het klinkt als een fabel van de 17e-eeuwse, Franse dichter Jean de La Fontaine: de Reus en de Haas. Beide sieren ze, ieder op hun eigen, kunstzinnige wijze, de weidse akkers van het landelijke Nuth.

De bakstenen Reus van Schimmert met zijn Amsterdamse School-rondingen dient wandelaar en fietser kilometers ver als een vertrouwd, 38 meter hoog baken.

De houten Haas van Haasdal laat zien wat een creatieve houthakker met een dode boom kan doen. Voor weinig geld krijg je een iconisch herkenningspunt voor een kleine dorpsgemeenschap.

Een gierende storm liet in maart 2015 bij Groot-Haasdal slechts een vier meter hoog stuk stam van de honderdvijftig jaar oude sequoia over. Na twee dagen zagen en schuren poseert Zoef nu trots voor zijn akker. Jean de La Fontaine zou vrolijk zwaaiende soortgenoten langs Zoefs sokkel hebben laten rennen.

Rob Dijksman uit Hulsberg won met deze foto de fotowedstrijd ‘Iconen en symbolen’ van de gemeente Nuth rond de Open Monumentendag 2016.

Foto: Rob Dijksman

Daar kan geen dolfinarium aan tippen

Een uurtje westelijk van Alcácar in Alentejo (Portugal), aan het eind van een tien kilometer lange tandtong, ligt het haventje van Tróia. Je rijdt er heen langs het ongerepte Estuário do Sado Natuurreservaat, een uitgestrekt gebied met ondiepe lagunes, zoutmoerassen en rietvelden vol watervogels.

Op de snelle Zodiac van Rotas do Sal gaan we dolfijnen kijken. Maar eerst moeten we de tuimelaars, want zo heet de soort die hier rondzwemt, vinden. Ze kunnen overal zijn, zowel op de oceaan als landinwaarts in de vijf kilometer brede monding van de Rio Sado bij Setúbal. Op zee zitten ze niet. Na een kwartiertje varen-stoppen-kijken kunnen we de verrekijkers opbergen, ‘kapitein’ Celso Santos heeft ze gevonden. Hij manoeuvreert de boot in zo’n positie dat de groep van rond de dertig dieren links en rechts voorbij zwemt zonder zich iets van ons aan te trekken. Zijn ze voorbij dan varen we snel met een grote boog naar de volgende stek waar zich het spektakel van springende dolfijnen herhaalt. Celso vertelt:‘Ze hebben allemaal een naam dankzij de geregistreerde vorm, afmeting en beschadigingen van hun rugvinnen. Daardoor weten we dat ze niet migreren, ze wonen hier in de delta. Hun aantal groeit weer na een jarenlange vermindering door het vervuilde water in de Sado-monding. Dat is nu door ingrijpende milieumaatregelen bij de papierfabricage veel schoner.’

Tuimelaars jagen in grote of kleine groepjes op voedsel. Ze fotograferen is een hels karwei. Alsof ze het hebben afgesproken zwemmen er plotseling vier in formatie langs de boot. Daar kan geen  dolfinarium aan tippen!

Meer informatie over Alentejo vindt u onder de Pestana Alentejo tab.

Foto: Rob Dijksman

Wilt u onze Albaworld-nieuwsbrief met reisreportages en allerlei wetenswaardigheden regelmatig ontvangen? Meldt uw e-mail adres dan aan op info@albaworld.nl. Daar kunt u zich desgewenst ook afmelden met 'unsubscribe'.