Around the world with Albaworld

De Reus en de Haas

Het klinkt als een fabel van de 17e-eeuwse, Franse dichter Jean de La Fontaine: de Reus en de Haas. Beide sieren ze, ieder op hun eigen, kunstzinnige wijze, de weidse akkers van het landelijke Nuth.

De bakstenen Reus van Schimmert met zijn Amsterdamse School-rondingen dient wandelaar en fietser kilometers ver als een vertrouwd, 38 meter hoog baken.

De houten Haas van Haasdal laat zien wat een creatieve houthakker met een dode boom kan doen. Voor weinig geld krijg je een iconisch herkenningspunt voor een kleine dorpsgemeenschap.

Een gierende storm liet in maart 2015 bij Groot-Haasdal slechts een vier meter hoog stuk stam van de honderdvijftig jaar oude sequoia over. Na twee dagen zagen en schuren poseert Zoef nu trots voor zijn akker. Jean de La Fontaine zou vrolijk zwaaiende soortgenoten langs Zoefs sokkel hebben laten rennen.

Rob Dijksman uit Hulsberg won op 11 september met deze foto de fotowedstrijd ‘Iconen en symbolen’ van de gemeente Nuth rond de Open Monumentendag 2016.

Wandelen op Tenerife

Barranco de Masca

De Barranco de Masca staat te boek als een van de meest spectaculaire kloven op Tenerife. De route begint in Lomo de Masca om acht kilometer verder en 650 meter lager te eindigen op een klein strandje.

Boven in het dal voert het pad eerst tussen allerlei akkertjes door met zoete aardappels. Het staat er vol vijgen-, sinaasappel- en palmbomen. Naarmate we dieper in de kloof afdalen worden de wanden steiler en hoger. Soms is de hemel honderden meters boven ons versmalt tot een dun blauw streepje. Alleen al voor de namen onderweg zou je deze tocht moeten lopen: Madre del Agua, Piedras Engajadas (de verstrengelde rotsen) of de Grot van de Engelsen, Cueva del Inglés. Gifgroene kikkertjes zitten op rietstengels in de weinige poeltjes water. Rotsduiven scheren van wand tot wand. Gekko’s en Tizón-hagedissen verstoppen zich tussen de rotsen voor valken en buizerds. Uren later vaar ik langs de immense, 500 meter hoge kliffen van Los Gigantes weer terug naar de bewoonde wereld, vol hotels en appartementen. Na de overweldigende natuur in de barranco zien die er nogal triest uit.

La famille van Alain Laboile

De zwart-wit foto’s van Alain Laboile (Bordeaux, 1968) fascineren. Ze zijn tijdloos, universeel en herkenbaar. De foto’s van zijn kinderen en een idyllisch buitenleven roepen weemoed, verlangen en herinneringen uit onze eigen kindertijd op. Weemoed naar hete zomers en eindeloze dagen van buiten zijn. We zien een wereld die we nog maar zelden tegenkomen. Laboiles kinderen spelen in de beek achter het huis, in het zelf aangelegde bamboebos, met oude autobanden, met kikkers, de vele katten en zelfs een jong hertje. Ze klimmen op vaders beeldhouwwerken, stoken vuurtje en zwemmen in het zelf uitgegraven zwembad.

Alain Laboile is beeldhouwer en autodidact fotograaf sinds 2004. In eerste instantie raakt hij gefascineerd door macrofotografie, vooral van insecten. Al snel richt hij zijn lens op zijn groeiende gezin. Het wordt zijn belangrijkste onderwerp. Inmiddels hebben Laboile en zijn vrouw zes kinderen. Het opgroeien in de vrije natuur, veertig kilometer onder Bordeaux, ‘aan de rand van de wereld’, zoals Laboile het noemt, wordt betoverend mooi vastgelegd in beklijvende zwart-wit foto’s.

De tentoonstelling in Maastricht is de eerste grote tentoonstelling van Laboile in Europa. Nooit eerder was er zo veel werk van hem te zien in één tentoonstelling. Afgelopen jaren had de fotograaf kleinere exposities in Tokyo, Mexico en Californië. Op internet is hij met duizenden volgers een sensatie. Het zeer prestigieuze Musée Français de la Photographie heeft nu ook een flink aantal foto’s aangekocht.

Mede-initiator van de tentoonstelling is Lijstenmakerij Lenssen Maastricht. Gastcurator was John Lambrichts die ook zorg droeg voor de zwart-wit afdrukken. De Franse ambassade in Den Haag en Camille Oostwegel ChâteauHotels & -Restaurants verleenden financiële steun aan de expositie.

Daar kan geen dolfinarium aan tippen

Een uurtje westelijk van Alcácar in Alentejo (Portugal), aan het eind van een tien kilometer lange tandtong, ligt het haventje van Tróia. Je rijdt er heen langs het ongerepte Estuário do Sado Natuurreservaat, een uitgestrekt gebied met ondiepe lagunes, zoutmoerassen en rietvelden vol watervogels.

Op de snelle Zodiac van Rotas do Sal gaan we dolfijnen kijken. Maar eerst moeten we de tuimelaars, want zo heet de soort die hier rondzwemt, vinden. Ze kunnen overal zijn, zowel op de oceaan als landinwaarts in de vijf kilometer brede monding van de Rio Sado bij Setúbal. Op zee zitten ze niet. Na een kwartiertje varen-stoppen-kijken kunnen we de verrekijkers opbergen, ‘kapitein’ Celso Santos heeft ze gevonden. Hij manoeuvreert de boot in zo’n positie dat de groep van rond de dertig dieren links en rechts voorbij zwemt zonder zich iets van ons aan te trekken. Zijn ze voorbij dan varen we snel met een grote boog naar de volgende stek waar zich het spektakel van springende dolfijnen herhaalt. Celso vertelt:‘Ze hebben allemaal een naam dankzij de geregistreerde vorm, afmeting en beschadigingen van hun rugvinnen. Daardoor weten we dat ze niet migreren, ze wonen hier in de delta. Hun aantal groeit weer na een jarenlange vermindering door het vervuilde water in de Sado-monding. Dat is nu door ingrijpende milieumaatregelen bij de papierfabricage veel schoner.’

Tuimelaars jagen in grote of kleine groepjes op voedsel. Ze fotograferen is een hels karwei. Alsof ze het hebben afgesproken zwemmen er plotseling vier in formatie langs de boot. Daar kan geen  dolfinarium aan tippen!

Meer informatie over Alentejo vindt u onder de Pestana Alentejo tab.

Foto: Rob Dijksman

Wilt u onze Albaworld-nieuwsbrief met reisreportages en allerlei wetenswaardigheden regelmatig ontvangen? Meldt uw e-mail adres dan aan op info@albaworld.nl. Daar kunt u zich desgewenst ook afmelden met 'unsubscribe'.

2015/07