Around the world with Albaworld

In de nacht van 22 op 23 oktober overleed onverwacht kunstcriticus Cees Straus.

Wij leerden Cees in maart 2011 kennen op een persreis naar York en Castle Howard. Hij was een trouwe, enthousiaste lezer van onze website Albaworld. Van tijd tot tijd stuurde hij ons een van zijn bijzondere foto's voor de Foto van de maand pagina.

Als zijn laatste foto op Albaworld plaatsen wij de fleurige voorjaarsopname die hij maakte in de omgeving van de Notre Dame in Dax (Les Landes). Die foto sierde ook zijn overlijdensbericht.

ik stuur nog maar eens een leuke foto-van de-maand, schreef kunstjournalist Cees Straus ons. Zijn vorige foto op Albaworld was een groepje Turkse schoolkinderen. Cees: ‘Ik dacht, ik reis naar een heel andere plek. En wel Sint-Petersburg waar het een en ander op gebied van de Jugendstil is te vinden (of beter gezegd, de Art Nouveau, want de Russen reisden aan het einde van de 19^e eeuw eerder naar Parijs dan naar München vermoed ik). Zelf vond ik het Vitebsk station ronduit gezegd prachtig. Het spoorcomplex met een entreehal van twintig meter hoog werd aan het begin van de 20^e eeuw gebouwd naar een ontwerp van Stanislav Brzhozovskiy (verkort geschreven als Brzozowski), maar de interieurs uit dezelfde periode (1902-1904) met die kenmerkende zweepslagstijl hier te lande (denk maar aan de slaolie-stijl van Jan Toorop uit 1895), zijn het werk van Siza Minash (1877-1945), ook wel geschreven als Semjon Minasj.

Het Vitebsk station is een kopstation, dat wil zeggen de treinen arriveren en vertrekken in dezelfde richting als ze gekomen zijn. Het is een internationaal station, je kunt van hier naar bijvoorbeeld de Baltische staten, de Oekraïne, Belarus, maar ook naar de voorsteden van Pieter-tje, zoals de Sint Petersburgenaren hun stad liefdevol noemen, vertrekken.

Tekst en foto: Cees Straus

Ellen Jaspers-de Vries heeft jaren geleden een aardige familietraditie in het leven geroepen. Ze gaat, samen met opa Georges, met elk kleinkind dat 12 jaar wordt een weekend op stap. Anna werd op 11 mei twaalf jaar en eind mei ontdekken ze al lopend Antwerpen. Niet alleen het grote Chocolademuseum (Chocolate Nation) werd bezocht, maar ook het MAS (Museum a/d Stroom) en Museum Plantin-Moretus. Dit meer dan vierhonderd jaar oude woonhuis en boekdrukkerij van de familie Plantijn-Moretus is het enige museum ter wereld dat erkend wordt als UNESCO Werelderfgoed. Je wandelt er rond alsof je 400 jaar geleden gewoon vriend aan huis was.

Soms moeten ze even de goede en leukste route zoeken naar de volgende bestemming. Ellen pakt dan geroutineerd een stadsplattegrondje. Terwijl zij op de kaart nog zoekt naar de straat waar zij staan, heeft Anna die plek al op haar telefoon gevonden en wijst de goede richting aan. ‘Kom Oma, ik weet de weg al!’ Tsja, tijden veranderen.

Foto: Rob Dijksman

Tien dollar

Ze moet het hebben gevoeld. Bijna op het moment dat de sluiter klikt draait Iliana Barbosa zich om, steekt haar hand uit en roept ten dollar. Dat is een beetje veel van het goede. We maken er 500 Kaapverdische escudos van. Een mooi bedrag voor een foto van een paars afwasteiltje op een eiland waar iedere cent telt.

Foto: Rob Dijksman

Larissa

Op de pier van Santa Maria op het Kaapverdische eiland Sal verveelt Larissa Rocha zich een beetje. Bovendien vangt broer Filipe nauwelijks iets voor de verkoop. Vervelend, want dan hebben ze zelf ’s avonds alleen wat rijst om te eten. Want erg breed hebben de Rochas het niet.

De Zodiac van het zeilschip in de baai levert wat toeristen af. Larissa besluit er met hen een vrolijke dag van te maken. Op blote voeten huppelt ze in haar veel te grote jurkje mee, met dansende, kroesharen staartjes. Probeert wat te praten en als dat niet lukt brengt gebarentaal uitkomst.

Als het groepje gaat lunchen loopt ze mee naar binnen en gaat wat verderop aan een tafeltje zitten. De toeristen bestellen een bordje met pasta voor haar. Dat krijgt ze bijna nooit.

Verlegen genietend eet ze het op.

Foto Rob Dijksman

Barmhartigheid

Het thema van de 7-jaarlijkse Heiligdomsvaart in Maastricht was vorig jaar Barmhartigheid. Centre Céramique en de Maastrichtse fotoclubs haakten in met een fotowedstrijd. Uit de bijna tweehonderd inzendingen werden er vijftig geselecteerd. Een was van Albaworld-fotograaf Rob DIjksman.

Hij zag in Dublin dat de Carol Singers van Loreto een perfecte plek hadden uitgezocht voor het zingen van hun kerstliederen. Pal voor de Food Hall van Marks & Spencer in Grafton Street, de Kalverstraat van de Ierse hoofdstad. Met zijn traditionele Ierse bodhrán trommelt Sean Murphy de maat. Zuster Felicitas draagt ook haar steentje bij voor de homeless, elderly en poor. Haar blauwe collectebus is niet te missen. ‘Vorig jaar hebben we ruim vierhonderd euro opgehaald’, meldt ze tevreden.

Foto: Rob Dijksman

Daar kan geen dolfinarium aan tippen

Een uurtje westelijk van Alcácar in Alentejo (Portugal), aan het eind van een tien kilometer lange tandtong, ligt het haventje van Tróia. Je rijdt er heen langs het ongerepte Estuário do Sado Natuurreservaat, een uitgestrekt gebied met ondiepe lagunes, zoutmoerassen en rietvelden vol watervogels.

Op de snelle Zodiac van Rotas do Sal gaan we dolfijnen kijken. Maar eerst moeten we de tuimelaars, want zo heet de soort die hier rondzwemt, vinden. Ze kunnen overal zijn, zowel op de oceaan als landinwaarts in de vijf kilometer brede monding van de Rio Sado bij Setúbal. Op zee zitten ze niet. Na een kwartiertje varen-stoppen-kijken kunnen we de verrekijkers opbergen, ‘kapitein’ Celso Santos heeft ze gevonden. Hij manoeuvreert de boot in zo’n positie dat de groep van rond de dertig dieren links en rechts voorbij zwemt zonder zich iets van ons aan te trekken. Zijn ze voorbij dan varen we snel met een grote boog naar de volgende stek waar zich het spektakel van springende dolfijnen herhaalt. Celso vertelt:‘Ze hebben allemaal een naam dankzij de geregistreerde vorm, afmeting en beschadigingen van hun rugvinnen. Daardoor weten we dat ze niet migreren, ze wonen hier in de delta. Hun aantal groeit weer na een jarenlange vermindering door het vervuilde water in de Sado-monding. Dat is nu door ingrijpende milieumaatregelen bij de papierfabricage veel schoner.’

Tuimelaars jagen in grote of kleine groepjes op voedsel. Ze fotograferen is een hels karwei. Alsof ze het hebben afgesproken zwemmen er plotseling vier in formatie langs de boot. Daar kan geen  dolfinarium aan tippen!

Meer informatie over Alentejo vindt u onder de Pestana Alentejo tab.

Foto: Rob Dijksman

Wilt u onze Albaworld-nieuwsbrief met reisreportages en allerlei wetenswaardigheden regelmatig ontvangen? Meldt uw e-mail adres dan aan op info@albaworld.nl. Daar kunt u zich desgewenst ook afmelden met 'unsubscribe'.